SCRUPEUS: Hoekom prof Anton van Niekerk van filosofie agter ...

SCRUPEUS: Hoekom prof Anton van Niekerk van filosofie agter ...: "Dis met min verbasing dat ek lees van die ommekeer van die lessenaar in Anton van Niekerk se kantoor in die nie-meer-die-B.J.Vorster-gebou-n..."

Corporate growth choked by muted recovery - Business LIVE

Fitch Ratings says that it expects prospects for the manufacturing, construction, and transport sectors of the South African economy to continue to be constrained by weak demand, rising domestic costs and the continued strength of the South African Rand.

"The challenges facing South African corporates as a result of the difficult operating environment certainly limits the rating upside, in Fitch's view," says Roelof Steenekamp, Director in Fitch's South African corporate team, "Confidence in a corporate's ability to generate sustainable cash flow to service debt is a critical component of the rating analysis."

Structural weaknesses in consumer confidence, spending and credit growth caused by high levels of unemployment and the low level of consumer savings will constrain South African corporate issuers' operating margins and cash flow generation in 2011 and 2012.

Additionally, weakened domestic and international demand since early 2009, as well as significant input cost increases mean that many corporates operating in South Africa are expected to continue to face some degree of operating pressure.

Strong commodity prices are masking the challenges faced by the mining industry in South Africa pertaining to the strong exchange rate and rising domestic costs.

The strength of the ZAR since 2010 is also continuing to negatively impact exporters in the manufacturing industry, especially where rising input costs have been primarily in the local currency (monthly average ZAR/USD exchange rate strengthened to 6.73 in April 2011 from 10.01 in February 2009).

Ongoing above-inflationary wage demands by labour unions, a severe shortage of skilled workers, along with significant electricity tariff increases expected over the next four years (to 2015), will remain a challenge for many companies.

South Africa remains vulnerable to a renewed bout of electricity supply disruptions until new generation capacity is expected to be commissioned from 2013 onwards.

A recent announcement by Statistics South Africa stated that the unemployment rate increased to 25% in Q111 from 24% in Q410, with the highest number of jobs losses recorded in the transport, construction and agricultural sectors.

Eskom halts plant construction due to protests | Reuters

Eskom halts plant construction due to protests | Reuters

By Agnieszka Flak

JOHANNESBURG (Reuters) - South African power utility Eskom said on Tuesday it had suspended construction at its 4,800 MW Medupi power plant, which is meant to fill a looming power crunch, due to protests by contract workers.

Work has also been suspended at Eskom's other Kusile power plant following protests, which occurred at that site last week.

Eskom said last month power supplies in Africa's largest economy would be tight for several years due to a lack of capacity, worrying the energy-intensive mining sector, which was forced to shut for days due to shortages in 2008.

The utility said, however, the temporary construction halt would not delay its plans to bring new power plants on stream.

"The build programme is on track, with the first unit of the new power station scheduled to come on line at the end of 2012," it said in a statement.

Medupi and Kusile are Eskom's two first power plants in more than two decades and are meant to fill a dire supply shortage that threatens economic growth. A near collapse of the national grid in early 2008 cost billions of dollars in lost output.

"The fear from the investors' side is that ... we don't really know when it will end and what needs to be done to end it," said Peter Attard Montalto, an emerging markets analyst at Nomura.

Workers are suspected of lighting vehicles on fire at the Medupi site, protesting what they said was the hiring of foreign workers as welders, said Johannes Musel, chief executive officer at Hitachi Power Africa, one of the contractors at Medupi.

He said the company would be in talks with unions and other contractors to try to resolve the disputes.

Foreigners make up a maximum 10 percent of its workers at the site and were hired due to a local skill shortage, he said.

The protest at Kusile began in sympathy for workers at one of the firms, which was nearing the end of its contract and demobilising, said Stephen Pell, a spokesman for Kusile Civil Works, a joint venture of contracting companies at the plant.

The protest then turned into a strike over wages.

"We are trying to get to the end of it," Pell said.

Talks began on Monday but it was hard to say how long they would go on, he said. A contractors' management forum was, however, already considering letting the striking workers go.

Eskom said it closed the two sites as a precautionary measure and would reopen them when it felt the safety of its workers was guaranteed.

RAMOS? HOEKOM?

Richemont board role for Ramos has Absa shareholders worried

Absa shareholders are not impressed by Maria Ramos’s decision to accept a board position at global luxury goods group Richemont.

ABSA shareholders are not impressed by Maria Ramos’s decision to accept a board position at global luxury goods group Richemont. The bank is under significant revenue pressure amid rising costs and the CEO is expected to turn it around.

Institutional shareholders have been asking how she will juggle her full-time position with a directorship of one of the world’s more complex multinationals.

The Richemont role will make Ramos the only CEO of a big-four South African bank to hold a significant board directorship outside the industry. Shareholders are concerned about the time it will take out of Ramos’s schedule.

Richemont, controlled by South African business giant Johann Rupert, holds five board meetings a year in Geneva, a commitment one analyst reckons will need up to a month of Ramos’s time each year.

Ramos, who has been in the Absa job for two years, was paid a salary of R11,1m last year, excluding share options. Richemont’s nonexecutive directors last year were paid €80 000 each (about R750 000). Ramos also serves on the executive committee of Barclays, Absa’s parent company. That is more clearly within her key responsibilities, but also requires frequent trips to London.

Ramos had no comment in response to queries.

What makes the decision difficult to understand is that Ramos resigned from the boards of Sanlam and Remgro when she became CEO, both of which cited the appointment as the reason she stepped down. This may have been to avoid conflict of interest — Absa competes with Sanlam in some areas while Remgro has interests in FirstRand — but the impression was created that she wanted to be able to focus.

As a banking outsider (she was CEO of Transnet and director- general of the Treasury ) she also has more to prove to establish her banking credentials. The Richemont position, which must have been approved by Absa chairman Garth Griffin, lends credence to the view that Ramos is an absentee CEO. Outsiders see deputy CEO Louis von Zeuner as the bank’s main decision maker .

The Richemont position may be an attempt by Ramos to internationalise her career. Her ambitions could lie in a full-time overseas position in Barclays. But that ambition may be frustrated if she doesn’t prove herself at Absa.

Perhaps free Montblanc pens at the next results presentation will calm shareholder nerves.

FORMER Freeworld Coatings chairman Bobby Godsell was quick to resign from the board of the paint manufacturer after Kansai’s acquisition of the company last month.

Godsell’s board had opposed Kansai’s bid on competition grounds, even submitting documents to the Competition Commission in opposition to the deal. This was despite the fact that 90% of shareholders supported it.

I have written before that the board’s opposition seemed driven by management, whose interests the deal threatened. But Godsell defended the actions on the grounds that it amounted to good corporate citizenship.

I find it alarming that boards of directors can act against the interests of shareholders and proclaim it to be good governance. The genesis of corporate governance lies in princip al-agent economics, that is, how to solve the problem of getting managers to operate in shareholders’ interests.

But governance codes have gone into territory that worsens the princip al-agent problem. In effect there are now multiple princip als all trying to dictate what the agents should be doing, making it far more difficult to control management. In SA this has been given brute force in the new Companies Act, with boards now accountable to "stakeholders" rather than "shareholders".

This sounds good on paper, but it is a disaster in reality.

Shareholders are the only stakeholders who put capital at risk. And capital is ultimately what every company needs.

If you think it’s a good idea that other stakeholders — labour, communities, and so on — should be represented by the board let them take on the risk of the company too. They can do so easily by buying the companies’ shares.

The current direction of governance thinking is unsustainable. Boards that prioritise the interests of other stakeholders above shareholders’ are damaging their companies. Shareholders can withdraw their capital or replace the board. I sense a governance counterrevolution on the way.

Kill the boer

Kill the boer

Who really is attempting to rewrite history?

Is the controversial song urging the killing of “Boers” truly part of the ANC’s liberation struggle heritage, or are such claims simply an ingenuous, or perhaps sinister, attempt by the ANC leadership to defend its Youth League leader Julius Malema by distorting the historical truth? Or is the ANC itself trying to rewrite history after it accused the courts of doing so when two successive court rulings found the song to incite racial hatred – findings in line with one already made by the Human Rights Commission (HRC) as long ago as 2003?

These are questions that come to the fore from an investigation into the origins of the controversial song, "Dubula iBhunu".

The truth seems to be that words to the same effect first were chanted in Pan-Africanist Congress (PAC) circles in the early 1990s along with their infamous slogan of “one settler, one bullet”. Shortly thereafter, the late ANC youth leader Peter Mokaba borrowed the slogan and began chanting his “kill the Boer, kill the farmer” version in 1993 after the murder of ANC and Communist Party leader, Chris Hani.

In none of the sources on the origins of the song which could be identified, could any indication be found that the song has ever been part of the ANC repertoire of songs during the struggle days.

Although the controversial song sung by Malema is claimed now to be a historical liberation struggle song, it was not included in a 2-CD history and recording of 25 freedom songs released in 2002. Senior ANC and former Umkhonto we Sizwe leaders, including Ronnie Kasrils, Baleka Mbete and Pallo Jordan among others, had collaborated in the production of the collection.

At the time of its release, the CD set was described as a collection of field recordings of songs and chants used in the liberation struggle, complemented by a radio documentary providing an overview of the songs, their history and context in the struggle. These songs were sung in ANC camps, at meetings, mass rallies, demonstrations and other gatherings.

The set, it was said, was designed as an archival and historical document. Nowhere did it mention “kill the Boer, kill the farmer” or “shoot the Boer”.

All indications are that the slogan or chant and the song, or even songs that developed from it, originated with the Pan Africanist Congress (PAC).

In August 1999, Thomas Ramaila told the Truth and Reconciliation Commission that he had been a PAC operative and had been influenced by what he called a PAC slogan, namely “kill the farmer, kill the Boer” to kill a farmer, Neville Rudman. Most of Ramaila’s testimony and his amnesty application were rejected, but his reference to the slogan was not.

The slogan/song in any version was used first in circles associated with the PAC in the early 1990s, although the PAC never officially took ownership of it and, after the first democratic elections of 1994, distanced itself from it. At almost the same time, the ANC’s Mokaba began using the slogan in 1993 when the armed struggle for all intents and purposes was a thing of the past.

In that same year, a large crowd of PAC supporters marched through Cape Town’s Kenilworth and Claremont suburbs, demanding the release of PAC members who had been arrested in connection with the massacre of 11 churchgoers at the St. James Church and chanted “kill the Boer, kill the farmer”, “one settler, one bullet” and “one church, one bomb”.

Also in 1993, at a rally in Tembisa near Johannesburg, both Mokaba and a PAC representative used these or similar words in speeches to the large crowd. Mokaba reportedly also urged the crowd to direct their “bullets” at then president FW de Klerk, declaring that he hated De Klerk. To which the PAC representative added, “war against the enemy... kill them”.

In March this year, a former participant in an August 1993 march (called “Operation Barcelona”) against increased exam fees in Cape Town, wrote in a comment to an article on the Internet, that he was among PASO (PAC student wing) students in the march who chanted “kill the Boer, kill the farmer” immediately before American student Amy Biehl was killed by members of that mob.

In 2002, then president Thabo Mbeki, as president of the ANC, and in 2003 then ANC secretary-general Kgalema Motlanthe - who is now ANC deputy president - firmly and unambiguously distanced the ANC from any such song or slogan, saying it had never been, and would never be, a part of the ANC. No claim was made then that it – in any form - ever had been an ANC liberation struggle song.

That is until now, when, in March this year, Malema began singing a generic version of Mokaba’s chant. Suddenly senior ANC leaders, among them secretary-general Gwede Mantashe, are claiming this to be an old ANC liberation struggle song that apparently never was sung to incite violence against white farmers or whites in general, but was aimed against the apartheid regime.

Mcebisi Ndletyana, senior researcher at the Human Science Research Council - in another defence of the song and attack on the judges who ruled against its use in an article in "The Sunday Independent" - claims the song embodies black hatred of “whiteness”, but not of people of European descent... with a very wooly explaination of what the difference is intended to be.

No documentary or other evidence could be found that the chant or related songs were indeed ANC liberation songs before 1993, when the liberation struggle was practically over and constitutional negotiations in full swing.

The Mokaba chant of “kill the farmer, kill the Boer” was next heard in June 2002 at an ANC Youth League meeting in Kimberley, and at Mokaba’s funeral in Limpopo. The funeral was attended by prominent ANC leaders, including Nelson Mandela and Mbeki, and the chanting was stopped immediately.

The Freedom Front lodged a complaint of hate speech with the HRC, which subsequently rejected it. However Mbeki, as president of the ANC and the country at the time, on 19 June of that year told Parliament: “Nobody in our country has a right to call for the killing of any South African, whatever the colour, race, ethnic origin, gender or health condition of the intended victim. Those farmers and boers are as much South African and African as I am...”

In June 2003, the HRC, chaired by Professor Karthy Govender, assisted by Professor Henk Botha and Mr Khashane Manamela, heard an appeal by the Freedom Front against the earlier HRC ruling. In their decision, delivered on 15 July, they overturned the earlier HRC ruling and found that the slogan "Kill the farmer, kill the boer" as chanted at the ANC youth rally in Kimberley and at the funeral of Mokaba constituted hate speech as defined in section 16(2)(c) of the Constitution.

What is even more interesting is that part of the record of submissions made to the HRC at the time contains a letter from Motlanthe, then ANC secretary-general, stating that the ‘’utterance has never been, cannot and will never be a slogan of the ANC, not used by the ANC at all.’’ The logical assumption then is that, according to Motlanthe, it was not part of the ANC’s liberation struggle heritage.

The politics of race

The politics of race

Malema tops the race-pops

Sixteen years of supposedly non-racial democracy has failed to eliminate racial politics in South Africa – a fact highlighted starkly in the current political campaigning for next week’s municipal elections. And so bad has the racial politicking become that this may well become a major legacy of these elections, the consequences of which are likely to reverberate for a long time to come, writes Stef Terblanche.

For a country such as South Africa with its racially divided past to follow this route instead of the reconciliatory and nation-building doctrine advocated by Nelson Mandela and others like Archbishop Desmond Tutu, is to court extreme danger and a Zimbabwe-type future. With racism and the almost irreparable divisions and polarisation it causes comes the politics of entitlement…the one fuelling the other.

While the element of race has never quite left the political discourse in post-apartheid South Africa, it has become something of a battle cry for certain politicians campaigning in the build-up to next week’s municipal elections.

Two of the major culprits have been ANC Youth League (ANCYL) president Julius Malema and SA Communist Party (SACP) general secretary and minister in the ANC government, Blade Nzimande.

This past weekend Malema took his by now almost customary anti-white vitriol to the next level while speaking at an ANC election rally in Galeshewe Stadium in Kimberley, with President Jacob Zuma sitting on the same stage without intervening or correcting him.

Whipping up a crowd of some 3,000 people, Malema called on ANC supporters to treat all whites as criminals for “stealing” land from black people and said their land must now be taken without compensation.

With Zuma failing to rein in Malema, it was left to ANC deputy president Kgalema Motlanthe to put out the racial fires on Sunday by saying Malema’s statement was based on “wrong logic” and that one could not generalise and call all whites criminals…a soft correction of a barbaric statement. The ANC further tried to dilute Malema’s statement by saying he may have been referring to the Natives’ Land Act of 1913. But the damage had been done.

For Malema’s remarks amount to a highly inflammatory racial insult aimed at all white South Africans – including those who are loyal members of the ANC, no matter how much the likes of Derek Hanekom and other senior white ANC members may try to “contextualise” Malema’s words in seeking to justify them, as they did during Malema’s current hate-speech trial around the singing of the so-called liberation struggle song “shoot the farmer, kill the Boer.”

Hate-speech trail

It is within the context of Malema’s hate-speech trial that his latest remarks should be seen. Malema’s and the ANC’s defence has been that the dreaded song, or chant – which many view as a call to kill farmers in particular and whites in general – originated as a so-called “struggle song” during the struggle against apartheid. It was aimed at the system of racial domination and oppression rather than against whites, they argue.

Critics of Malema’s use of the song quite rightly ask what the purpose may be of singing this song with its explicit reference to killing members of a specific racial community twenty years after the liberation struggle ended and sixteen years after the ANC came to power – that while reconciliation is supposed to be the cement that holds South Africa together.

The hate-speech complaint was also brought against Malema within the context of over 3,000 white farmers allegedly having been murdered in South Africa since 1994.
Malema’s trial, and the ANC’s defence of the signing of such an inflammatory song, has already led to some disturbing responses.

In response to Malema’s trial, Solly Phetoe, provincial secretary of the Congress of SA Trade Unions (COSATU) in North West Province, issued a somewhat twisted statement in April saying the song “kill the farmer, kill the Boer” had nothing to do “with killing of white racist farmers who have been killing their own farm workers”.
Phetoe spewed forth: “The former AWB (sic), before he was killed, called our government a baboon government. Some few white racists in Sun City had a CD song calling our icon Madiba Mandela a ‘kaffir'. Our poor workers at Sun City continue to be called baboons and kaffirs. During the funeral of the late ET the same white people were waving the old SA flag and sang Die Stem and other racist songs.” (Die Stem is part of the official national anthem, adopted after the ANC came to power in 1994.)

Phetoe goes on to position a monumental lie as fact to apparently justify his own racial prejudice by adding that the number of attacks on white farmers must be compared with “the farm workers attacked and killed by white racist farmers since 1994” as it was “more than six times” the number of white farmers killed – in other words, more than 18,000 farm workers killed!

That there have been incidents of farmers treating their black workers badly, or even murdering some workers, is not disputed. But the numbers are by far nowhere near what this trade unionist claims. Nor does it begin to approach the number of white farmers killed. Nonetheless, in some parts of the country white racism towards blacks remains a serious problem, adding to the intensification of racial tensions.

Thus, Malema’s latest outburst against whites – calling for them to be treated like criminals and their land to be seized without compensation – resonates uncomfortably with the call to kill farmers or Boers and the actual murder of thousands of farmers.

The ANC’s much muted response to it is cynically arrogant and highly irresponsible. It is no wonder the incident has already led to a flood of complaints to the Human Rights Commission (HRC), rights organisations like AfriForum, in newspaper columns and to political parties.

Opposition parties slammed President Zuma for not rebuking Malema while sitting silently on the same platform. Both the Freedom Front Plus (FF+) and AfriForum are studying Malema’s statement with a view to possible legal action. Pieter Groenewald of the FF+ said Malema acted “like a criminal, being racist” and said he “obviously hates white people”. Philip Dexter of the Congress of the People (COPE) reportedly called Malema’s statement “outrageous” saying it would be “very difficult to undo the damage.”

Also in more subtle ways

Going back to government spokesman Jimmy Manyi’s infamous remarks about Western Cape coloureds hitting the headlines several weeks ago, the race-card has also in recent times increasingly found it way into the political discourse in some somewhat more subtle ways.

While it was left to the mainly white labour union Solidarity to expose Manyi, the race card has played a bizarre part in this municipal election.

Manyi’s statement, followed by a dim-witted ridiculing of coloureds by a minor newspaper columnist, led to an unprecedented public rebuke by National Planning Minister Trevor Manuel, backed by others like COSATU’s Tony Ehrenreich, former Speaker Frene Ginwala, cleric Allan Boesak and others.

Manyi in turn received backing from businessman Paul Ngobeni, also an adviser to Defence Minister Lindiwe Sisulu, who attacked Manuel in an open letter and was later suspended from his position as advisor.

However, minister Manuel’s plea that the elections should not be about race seems to have fallen on mostly deaf ears in his own “non-racial” party.

Malema on Saturday also again referred to opposition leader Helen Zille as a “dancing monkey” from “monkey town,” the kind of language that has in the recent past landed more than one white person in trouble when used in reference to black people.

ANC politicians have also consistently given a racial connotation to service delivery issues in DA-governed Cape Town while its own failings have seen violent protests taking place across the country.

In other incidents relating to race, Higher Education Minister Nzimande perhaps set the tone for the current debates when he used highly unparliamentary language to apparently mimic white criticism of government by claiming it refers to government as incompetent darkies.

This past week DA spokeswoman Lindiwe Mazibuko labeled the ANC a "party of racial nationalism" that sought to divide South Africa on racial lines to "shore up its rapidly eroding support base." It was in reference to Nzimande labeling the DA’s leadership as "two stooges and a madam" in describing party leader Helen Zille (white), DA mayoral candidate for Cape Town, Patricia de Lille (coloured) and Mazibuko (black).

Malema and others have also been calling for the nationalisation of mines based on similar race-inflicted arguments, openly demanding a Zimbabwe-style approach. Just this past weekend Malema, in the impoverished Northern Cape township of Galeshewe, blamed “the Oppenheimers” for amassing wealth from mining, thus leaving no money for the government to create jobs and build a university in the Northern Cape … the racial undertones being quite clear. Both issues, however, refer to unfulfilled election campaign promises made by Zuma in 2009.

Perhaps it was this notion of entitlement that moved COSATU general secretary Zwelinzima Vavi to complain over the weekend that wealth and economic power in South Africa “are still concentrated in the hands of small, white, male elite, which has been joined by a handful of black millionaires”.

These are indeed dangerous times, and unless a firm stop is put to this madness, the “South African miracle” may yet explode its own myth.

In South Africa, Does Affirmative Action Have A Place In A Post-Apartheid World? : NPR

The University of Cape Town is open about its admission standards: Admission cutoffs are listed by race in the university's prospectus. The university's vice chancellor says the policy reflects the fact that black students in South Africa are still highly disadvantaged.

May 10, 2011

Universities in South Africa are wrestling with an issue familiar to many Americans: affirmative action.

South Africa is still coping with the aftermath of apartheid and a lingering educational gap between black and white. Now, a series of public debates about college admissions has reopened a national dialogue on race.

During apartheid, the University of Cape Town, which sits on the lower slopes of Devil's Peak, was an all-white university. But now, there are black, white, Asian and mixed-race faces in nearly equal numbers — it's the kind of diversity usually reserved for promotional materials.

The way in which the university has achieved this diversity, however, is somewhat controversial. To be admitted, white students must score the equivalent of straight A's. Meanwhile, black and mixed-race students can get in with plenty of B's. The University of Cape Town doesn't make this policy a secret — admission cutoffs are listed by race in the prospectus.

The vice chancellor, Max Price, says the policy reflects the fact that black students in South Africa are still highly disadvantaged.

"Even 15 years after the end of apartheid, it's still the case that 80 percent of black students go to very poor township schools or rural schools," he says. "Their teachers are poorly qualified, the schools are poorly equipped, and the result is that on the national exams, they perform poorly."

The government has gone to great lengths to improve an educational system that once taught black students how to wash dishes rather than learn math and science. And though some improvements have been made, the gap between black and white is still immense.

Price says that without race-based admission goals, schools would be nearly as white as they were during apartheid, despite the fact that whites make up fewer than 10 percent of the population. He says that would be unacceptable.

"People would think there was something wrong," he says. "It would produce social unrest; it would produce a sense that the country hasn't changed."

Bringing Positive Change

Across town, engineer Michael Tladi reviews blueprints for a new government hospital. Tladi is black and grew up on the streets of Pretoria, bouncing between children's homes after his mother abandoned him. He went to an underfunded township school and earned good — but not great — marks. His teachers saw his potential and encouraged him to apply to the country's top schools.

'You have been chosen to come and study at UCT' — I didn't even read further. I just ... I was so excited," Tladi recalls.He was elated when he received an acceptance letter from UCT.

But like many disadvantaged students, he was overwhelmed when he arrived.

"I was not prepared financially, I was not prepared academically and I was not prepared for the new environment," he said.

He struggled and almost dropped out, but he eventually completed a degree in engineering and got a job with the provincial government. He also volunteers at a children's home and says he hopes his story can inspire underprivileged kids.

"I just hope that my success out of UCT can bring a positive change," he says. "Because they know that I was in the same place, same lifestyle — they can see that they also can do it."

Creating A Sense Of Entitlement?

Back on campus, Cynthia Ngebe sits with friends in the cafeteria. She says affirmative action is a necessary evil.

"It's giving people an opportunity," she says. "Like, in some families now, they're going to have engineers for the very first time, you know?"

But others, like Amanda Ngwenya, disagree. She worries that the policy is creating a sense of entitlement among her black peers.

"It means they think that, 'Because I'm black, I deserve special privileges. Because I'm black, I need to be treated differently,' even though they are just as capable," Ngwenya says.

It's a sticky debate, complicated by the legacy of apartheid. But as South Africa's past grows more distant, the question becomes: When, if ever, should race not matter?

Onwillekeurig kan ek nie anders nie as om te sidder vir die soort pseudo - intellektuele mistastings wat maskereer as `n ingeligte bydrae tot die sogenaamde demokratiese debat nie.

Hierdie artikel is oorspronklik geplaas in Meimaand 2006.  Ek plaas dit weer omdat die inhoud nou nog meer relevant is as ooit tevore.

Gunter Coetzee

In vandag se Burger, vra Carien du Plessis “vrae oor vroue en die reg na Zuma - verhoor”. Onwillekeurig kan ek nie anders nie as om te sidder vir die soort pseudo - intellektuele mistastings wat maskereer as `n ingeligte bydrae tot die sogenaamde demokratiese debat nie.

In die eerste plek is ek uiters verbaas om nou te sien, in retrospek, dat al die joernaliste wat daagliks gal gebraak het omdat die “slagoffer” van die “misdaad” wat Zuma gepleeg het, met soveel “disrespek” behandel is deur die regter, die advokaat vir die verdediging, deur die omstanders, ensomeer, nou skielik almal voor die tyd geweet het dat Zuma onskuldig bevind sal word. Of soos Carien du Plessis dit stel, `dat hy onskuldig bevind sou word, was onvermydelik. Hoe op aarde kan die, wat gister nog volgens die media `n komplekse situasie was, nou skielik verander na iets wat self evident en onvermydelik was van die begin af ? Waaroor het die bohaai dan in die eerste plek gegaan? As almal dan nou oënskynlik geweet het; as dit onvermydelik was dat Zuma onskuldig bevind sou word, dan mors die media almal se tyd met hulle ‘stront stories’.

Sover ek kon vasstel, is die enigste joernalis, en die enigste storie wat dit onomwonde gestel het voor die uitspraak gelewer is deur Regter Van der Merwe, dat Zuma syns insiens bepaald onskuldig is en onskuldig bevind sal word, die rubriek van die redakteur van Business Day, Peter Bruce. As iemand nog `n voorbeeld kan vind, hoor ek graag daarvan. So behalwe vir Peter Bruce, het die res van die media kliphard saam geskreeu, kwaad geraas oor die vreeslike behandeling wat die klaagster in die hof moes deurmaak.

Carien du Plessis se wysheid waarmee sy haar pseudo ontleding afsluit is die oënskynlike diep, hartseer refleksie, te wete dat “dit sal baie moeiliker wees om vroue na dese te oortuig dat die howe en die regstelsel aan hul kant is.”

Liewe vader ! Help my tog uit hier. Wat mis ek? Waar kan ek die geheime kode kry waarvolgens die artikel betekenis skep en waarvolgens ek toegang kan verkry tot die fundamentele aksiomas waarop die wilde stellings gebaseer is . Want as daar nie n diskoers is waartoe ek om een of ander rede nie toegang kan verkry nie [en daar agter hoor ek die gender koor koer dat mans dit natuurlik nie kan sien nie netsoos dom mense nie die koning se klere kan sien nie] dan is die stelling self evident vergesog. Ek het nuus vir jou Carien, want sien, die regstelsel, en die howe, is baie beslis nie aan vroue se kant nie. Die regstelsel is aan die kant van die juridiese waarheid, waar dit sig ook al vind. Dis gewoon seksisties om te dink of te propageer daarvoor dat dit in die eerste plek so behoort te wees dat die howe aan “vroue” se kant moet wees. Wat maak vroue so spesiaal? Of is dit maar net n geval van ‘fok’ die mans ? Of is dit nog erger, dalk gewoon maar net `n geval dat mans gestereotipeer word as misdadigers en dat reine vroue in al hulle puriteinse glorie teen die “saaddadige” swernote beskerm moet word. Ek hoop dat die howe nooit `n seksistiese aanname soos die een wat jy propageer, sal aanneem nie, want dit sal regtig n “donker” dag vir hierdie sogenaamde demokrasie van ons wees.

Maar dis nog maar net die puntjie van die spreekwoordelike ysberg van mistastings in die “artikel”.

Aldus Carien het die uitspraak ook `n “ongemaklikheid laat posvat onder vroue wat voel dat die beskerming teen geslagsmisdade soos verkragting nie voldoende is nie”.

In New Speak gestel, soos hierbo, klink dit lofwaardig, idealisties en wonderlik gender aktief. Maar in “Old Speak staan daar tussen” die lyne dat Zuma die klaagster verkrag het, en daarmee weggekom het. Hoe kan enige vrou wat by haar volle positiewe is, tot die slotsom kom dat die klaagster in die saak, wat in die hof bevind is `n leuenaar en swak getuie te wees, en Zuma valslik aangekla het, nog steeds enigsins die status van n slagoffer kan opeis. In juridiese terme, en aanvegbaar ook op konstitusionele en regsgronde, op morele en praktiese gronde, is Zuma in hierdie saak die slagoffer en het die klaagster hier sy regte aangetas; sy het gelieg, met die opset om hom skuldig te laat bevind aan iets wat hy nie gedoen het nie, en wat aan hom die risiko oorgedra het dat hy tien jaar of langer in die haglike Suid-Afrikaanse tronkstelsel sou moes deurbring.

En spaar my die tipiese gender dekonstruksie waarvolgens enige werklikheid wat nie met die “gender ideologie” strook nie gewoon dekonstrueer word tot patriargale dominansie. Die klaagster is n siek mens wat haar siek idees met betrekking tot die werklikheid ongenaakbaar afsmeer op ander sonder enige gewete wat ook al. In enige gesofistikeerde staat moes daar in werklikheid n sanksie bestaan het waarvolgens so iemand strafregtelik vervolg moes kon word na so n laakbare poging om iemand se lewe te verwoes.

So, die vraag bly staan: hoe op dees aarde kan die feit dat iemand wat lieg in die hof om n man valslik aan n misdaad van verkragting te laat skuldig bevind, n heldin word in n `cause’ – n simbool word vir “vroue wat voel dat die beskerming teen geslagsmisdade soos verkragting nie voldoende is nie”.

Enige sogenaamde gender aktivis wat haar sout werd is, sal nie alle vroue altyd as slagoffers sien nie. Dit stereotipeer die vrou tot n reseptor van manlike geweld en manlike doelmaat – tot n posisie waar die vrou maar gehoorsaam haar bene oopmaak en prewel “laat u wil geskied, soos in die slaapkamer, so ook in die res van die land”. Kwezi (sic) het vroue in die land en gender aktiviste se saak in “disrepute” gebring. Sy het die geveg vir geslagsgelykheid, en vir die beskerming teen geslagsmisdade soos verkragting n ernstige knou toegedien, maar die aktiviste is so blind, en so behep met die `vaginale monoloë’ waarmee hulle hul onderdrukking vier dat hulle die bal (`no pun intended’) geheel en al mis slaan.

Kwezi kannie n simbool wees van onderdrukking as sy nie n slagoffer van hierdie onderdrukking was binne die konteks van die hofsaak en die aanklag nie. Sy verteenwoordig alles wat in die omgekeerde rolspel mans brutaliseer en mans molesteer. Glo my, `n paar testikels kom nie met n lisensie om te verkrag en n waarborg teen seksuele geweld van vroue af nie. Wat Kwezi gedoen het, is n volmaakte voorbeeld van die mees onder gediagnoseerde misdaad in – wel die wêreld dalk – naamlik seksuele geweldsmisdade van vroue teen mans.

Mans word veral deur hierdie behepte gender aktiviste aangebied as een dimensionele seksuele “Terminators” wat geprogrammeer is om te “moor”. En vroue is stroopsoet en weerloos en sondeloos. Dis egter n algehele miskonsepsie; dis bloot diskriminasie op gronde van geslag. Aldus Carien is 5% van alle aanklagte van verkragting vals. Dit beteken dat meer as twee duisend vyfhonderd mans per jaar arrestasie, verhoor en tronkstraf van enige iets tot lewenslank in die gesig staar omdat die “dame” wat ontsteld is, besluit het om hulle te verwoes as mens.

Eties gesproke kan geen proses en geen strafproses veral, eensydig gerig word om die een of ander party wat “outraged” is in die regsproses te bevoordeel nie. Omdat 2500 mans elke jaar onskuldig aangekla word, is dit noodsaaklik dat die reg absoluut seker maak daarvan dat die man inderdaad wel skuldig is. Immers is verkragting n unieke misdaad waar daar dikwels `n intieme verhouding tussen twee mense bestaan wat êrens in die verloop van seksuele omgang n geweldsdimensie kry wat uitloop op n skreiende onaanvaarbare misdaad [hier verwys ek natuurlik na verkragting binne konteks van die Zuma saak se feitestel]. En dikwels is die howe aangewese daarop om bloot mondelingse getuienis aan te hoor. Sy woord teen haar woord. En op gronde van die inherente risiko’s hieraan verbonde, en die hoë eise wat in terme van waarheidsgehalte [koherensie; oortuigingskrag] gestel word, moet die integriteit van die klaer deur haar lewe vanselfsprekend geskrutineer word met maksimale intensiteit. Die man, wat aangekla word, verdedig bloot homself. Sy integriteit is alreeds aangetas deur die aanklag. Sy weergawe word van groter belang wanneer die weergawe van die klaer vrae laat ontstaan.

In etiese terme is dit baie belangriker in n samelewing dat 100 misdadigers vry moet wegstap uit die hof uit as dit beteken dat ons 1 onskuldige persoon sodoende kan vryspreek van n vals klagte. Immers sal 100 skuldigbevindings in die orde van dinge, niks beteken as dit gepaardgaan met 2.5 onskuldige mense wat hulle hele lewe agter tralies moet deurbring nie. Daar’s geen ander humanistiese, en progressief mensereggeoriënteerde beskouing moontlik op die punt nie.

Die seksistiese uitsprake in die artikel het egter sover nog nie eers naastenby begin nie. Die verdere gevolg wat Carien aan die Zuma uitspraak koppel, is dat mans dalk dit kan beskou as goedkeuring van Zuma se uitlatings dat die klaer se kleredrag en optrede hom uitgelok het.

Presies waarvan praat Carien hier? Uitgelok het ? Uitgelok het om wat te doen? Ons weet reeds Zuma het die leuenaar nie verkrag nie. So dit kan nie wees dat haar kleredrag en optrede hom uitgelok het om haar te verkrag nie ? So wat dan ? Kan dit wees dat haar kleredrag en optrede hom uitgelok het om met haar seks te hê. Bygesê, seks met toestemming aldus die uitspraak van die hof.

So n man is hierdie onnosel karikatuur wat as n hof getuienis aanhoor dat n vrou se kleredrag en optrede hom (a) seksueel stimuleer het en (b) aangespoor het om met die vrou seks te hê, alle mans soos zombies in die toekoms die gedrag van die aangeklaagde sal mimiek en sal dink dis aanvaarbaar om seks met n vrou te hê – met haar instemming – as haar kleredrag en houding jou oortuig dat dit verwelkom word?

Die logiese ontleding van Carien se groot openbaring hier, lei tot onsin – tot n soort vormlose toutologie wat niksseggend sigself proklameer. Behalwe as Carien en haar mede gender aktiviste verantwoordelik vir die “ontleding,” nog maagde is en absoluut geen ervaring het nie van die seksuele ondertone wat daar in die allerlei nuanses tussen n paartjie wat die seksuele reëndans uitvoer voorkom , en wat amper Mormoons wanbegryp dat juistement kleredrag en houding dikwels die primêre en enigste aanduidings is wat die geslagte gebruik om hulle seksuele ontvanklikheid uit te stip, verstaan ek nie regtig wat die punt is nie. [Bo en behalwe dat mans en vroue nie nodig het om dit in die hofrol te leer nie; en bo en behalwe die feit dat dit net obseen seksisties is om af te lei dat mans soos onnosel seuntjies nie psigies daartoe in staat is om blootgestel te word aan die getuienis sonder om in verkragters te ontaard nie terwyl vroue dapper en sterk staan as bodemlose slagoffers wat nie sonde ken nie en nie deur sulke vieslikhede affekteer kan word nie].

Maar dan word die pap nog dikker aangemaak. Vroueregte groepe is glo ontevrede met die hantering van die saak.

Skote Petoors. Ek is seker dat Regter Van der Merwe bewe as hy dit hoor. Hierdie baie vroueregte groepe is in geen posisie om ontevrede te wees oor die hantering van die saak nie. Hulle is inderwaarheid ontevrede omdat een van hulle bloedsusters wat hulle sondermeer aanvaar `n verkragtingslagoffer te wees, nie geregtigheid gekry het nie. Hulle bring die voorkennis in dat (a) Kwezi is verkrag, (b) Zuma is die verkragter, en (c) enige uitspraak wat nie hiermee ooreenstem nie is n foutiewe uitspraak en is die resultaat van die patriargie wat weier om die vryheid van ‘die lede van die klub van die rondloper penis’ aan bande te lê.

Dis gewoon bog en hierdie soort aktivisme laat my koud. En maak my naar. Dis emosionele histerie. Hierdie vroueregte groepe, hulle is die gepeupel wat gevrees moet word. Hulle`s die gepeupel waarteen die regstaat sy inwoners juis moet beskerm.

Daarna bekla sy die lot van die arme verkragtingslagoffers wat onbevredigd gelaat word met n skamele 7% koers van skuldigbevindings behaal in ons howe. En medepligtig aan die konteks en die aangrensing van die stelling met die woorde “die ontevredenheid van vroue groepe ... ens.” word daar inderwaarheid suggereer dat die lae 7% syfer die resultaat is van sake wat nie reg hanteer word deur die lede van ‘die klub van die rondloper penis’ nie.

In vergelyking daarmee, kom ons neem die tragedie van moord, `n tragedie wat tot in alle ewigheid die tragedie van verkragting met n 1000 keer sal oortref, of dit nou polities aanvaarbaar is om dit hardop te sê of nie. Moordverhore het slegs n koers van 1.5% skuldigbevindings. Dronkbestuur daarteenoor het n baie, baie groter koers van skuldigbevindings. En die “moral of the story?”

Hoe groter die misdaad, hoe swaarder die straf, hoe omsigtiger is die hof in sy ondersoek en in die oorwig van getuienis verlang om iemand met so n ernstige sanksie te bestraf. Dit, gekoppel met justisie in Suid-Afrika, en met SAPD wat allerlei aanvaar word skandelik swak bestuur te word, lei tot n lae koers. Nie die patriargie en die verkeerde onsede - lessie wat Zuma vir die breinlose manlike gepeupel in die hof uitgekoggel het nie.

Met betrekking tot Carien se mildelike gebruik van statistiek om aan te toon dat die samelewing te blameer is vir die baie lae 7% koers van skuldigbevindings van verkragting beskuldigdes, en haar aanhaling van die sogenaamde POWA organisasie veelvuldige verklarings daarvoor:

Eerstens, word die stelling gemaak dat “SLEGS” 5% van aanklagte vals is. Dis is `n interessante soort stelling. Kyk mens na die 7% beskuldigdes wat skuldig bevind word, sou die eerste aanname moet wees dat 93% van die aanklagte “vals” was insoverre dat dit nie in terme van die Suid-Afrikaanse reg, die voorvereistes vir n skuldigbevinding aan verkragting bevredig nie, en dus, sê maar prima facie, nie verkragting was nie.

Die vraag wat hier ontstaan, is natuurlik presies hoe mens verkragting definieer. Mens moet onthou dat verkragting in die eerste instansie, n juridiese begrip is. Netsoos “insanity” `n juridiese konsep is wat geen ekwivalente kondisie in psigiatrie of kliniese sielkunde reflekteer nie, is verkragting n misdaad wat juridies definieer word, en as sulks is verkragting n “sosiale konstruk” wat nie n afsonderlike bestaan in die wêreld daarbuite voer nie.

Wanneer n hof dus `n saak verhoor, en die uitspraak lewer “onskuldig” dan beteken dit dat daar nie in juridiese terme n verkragting plaasgevind het nie, omdat dit nie bewys is dat dit weliswaar gebeur het soos omskryf in die reg nie.

Wanneer 93% van beskuldigdes dus vrygespreek word, is dit in ons reg, en in `n regstaat as sulks, n uitspraak wat in semantiese terme, as “onskuldig” uitgedruk word. En onskuldig op aanklag van verkragting, leksikaal gesproke, beteken dat sover dit die reg aangaan, het die verkragting nie plaasgevind nie. Die juridiese konstruksie “verkragting” het dus in juridiese terme nie die voorvereistes vir sy ontstaan, bevredig nie. In beginsel, was die aanklag dan vals, aangesien ons reg in beginsel gebou is – anders as baie van die kontemporêre kontinentale stelsels – op die beginsel dat jy onskuldig IS tot jy skuldig BEWYS is. Dit beteken, dat die aanklag teen jou, VALS is, tot dit waar bewys is. En die aanklag teen jou bly VALS tot dit op die end WAAR bewys word. En eers dan word die aanklag “nie - vals nie.”

Maar op die spesifieke vlak, steek Fascisme egter in die V.S.A en Suid-Afrika sy kop ver uit. Op televisie, in die nuus, en in die media word daar sonder uitsondering amper, n voorkennis geponeer. O.J. byvoorbeeld is skuldig. En die interpretasie word dan as die bril gebruik waardeur letterlik elke dingetjie in die saak mee ontleed word. En die interpretasie, die voorkennis, word gegrond op marknavorsing.

Marknavorsing sal die soort `gemors – media’ lei tot `n posisie wat hulle lesers die meeste sal bevredig, en dit word dan subtiel regverdig as sogenaamde redaksionele beleid, of nog erger, joernalistieke insig, of NOG erger, onder die dekmantel van die konsep van persvryheid.

Wanneer die jurie [soos in die O.J. saak byvoorbeeld] durf waag om die media te weerspreek, dan word die uitspraak NOT GUILTY skielik letterlik verander in die media na NOT PROVEN. En op CNN en baie televisie kanale was daar na die O.J.uitspraak hordes besprekings wat aangedring het daarop dat die jurie die reg moet kry om uitsprake te verander na NOT PROVEN of NOT GUILTY . Want die media, en daarmee saam die mensdom wat gemiddeld nie eie opinies het nie maar opinies selekteer uit die keuses wat die media bied, meestal op gronde van die emosionaliteit wat n gegewe opinie by hulle opwek, kon nie dit hanteer dat hulle alreeds “intiem” was met die idee aan n skuldige O.J. en dat hulle nie toegerus is deur hulle media om sy onskuld te “voel en ervaar” nie.

Vandaar die gedagte dat mens die hof se uitspraak in sake kan reduseer tot net `n geval van “nie bewys nie” maar nog steeds so skuldig soos Judas altyd was voor die nuwe “Evangelie” ontdek is.

Met betrekking tot die gender aktiviste van POWA , word sodanige voorkennis sondermeer ingevoer en hulle aanname is dat die 93% vrygespreektes inderwaarheid net “ NOT PROVEN” is en dat die swak stelsel wat ‘vroue’ so faal, “sosiologies” in terme van gender teorie verklaar kan, en behoort, te word.

En POWA se skokkende eerste verklaring, is dat dit gebeur weens `n gebrek aan bewyse. Genugtig ! In my boekie, beteken `n gebrek aan bewyse dat jy baie versigtig moet wees om sommer net te aanvaar dat iemand summier skuldig is. Dit klink vir my gans te veel na n “lynch mob” mentaliteit. Ons weet jy’s skuldig. En ons kan dit nie bewys nie. Die stelsel is ‘shit’ omdat dit van ons verwag om iets te moet bewys as ons dit instinktief net weet. En ons kom vir jou boetie. Een aand as jy slaap.`n Gebrek aan bewyse tel dus in my berekening, as nog `n vals aanklagte.

Die volgende rede wat aangevoer word, is dat klaers die saak terugtrek. Daaroor gaan ek niks uitbrei nie, want dit spreek weereens vanself dat wanneer n klagte teruggetrek word, dan is daar nie meer n beskuldigde of `n beweerde misdaad nie, en dan is enige iemand wat die beskuldigde was, nou n nommer wat ek bytel by vals aanklagte.

Om die argument te voer dat die proses so diskrimineer teen vroue dat dit vir die klaer te vervreemdend en uitmergelend is om aan die proses deel te neem, maak geen indruk op my nie. Die beskuldigde sit in n posisie wat ewe benard is, behalwe dat hy na die tyd die risiko loop om 20 jaar tronk toe te gaan. Uitmergelend inderdaad.

Swak behandeling van klaers. Dit laat my spraakloos. `n Hof, n polisiekantoor, speurders wat ondersoek en vrae vra, hofdokumente in ou bruin lêers, en die ordinêre reuk van howe wat soos die riolering van die mensdom die een “drol” na die ander na die onderwêreld van onvrye massas sonder enige regte wegspoel, is per definisie n haglike proses gebaseer op die ontmensliking van sogenaamde “gelykes voor die reg.”

Hierdie middelklas illusie dat ons warmbloedige mense, misdadigers of te `not’, met mooi kliniese praatjies en vervalste waardigheid kan verhoor in ordentlikheidsklubs waar almal mooi klere dra en lekker ruik, en waar ons die sogenaamde slagoffer se handjie vashou terwyl ons die spykers in die “varklike skuldig al word hy vrygespreek misdadiger” se kis inkap, sodat die “familie” na die tyd kan sanik op nasionale televisie dat hulle bly is ja, maar nooit sal rus nie voor hulle hom kon gehang het nie, is een van die mees uitstaande mistasting in die moderne wêreld.

Die Reg, [wat miskien eerder die Verkeerd genoem moes word] is soos die toilet van `n samelewing wat aan massa diarree ly. Die reg is die geïnstitusionaliseerde teen insurgensie van die gemeenskap teen diegene wat weier om te konformeer. Dit het meestal niks met morele reg en verkeerd te doen nie maar baie meer te make met morele magsdiskoerse. Om byvoorbeeld kreef te smokkel, is allesbehalwe n morele oortreding. Maar dis `n statutêre misdaad en daarvoor word jy in die toilet afgespoel deur die morele hoogwaardigheidsbekleërs wat obsessief kniel voor die koning se hoed. Die Konstitusie, buiten vir al die mooi woordjies wat daaroor gepraat word is `n stuk papier wat n klomp nare politici tussen groot middagetes en onophoudelike skouer kloppery afgerammel het in `n rekord tyd. Dis `n klomp mooi woorde wat die nuwe regime laat goed lyk. Maar die feit is dat die regime sy “gat afvee” aan letterlik elke aspek van die swanesang wat gewoon nie lekker wil werk nie of effe te duur is. En dit word afgeskryf as die “long walk to freedom”. Die konstitusie is perfek, die politieke leiers is Jesus figure, maar die nasie is nog nie konstitusioneel volwasse genoeg om tot volkome wasdom op te gaan in hulle konstitusionele glorie nie.

Menigte van die blinde dissipels van staatsgesag en konstitusionele glorie, sou `n ander storie gesing het as hulle eers gesien het wat die storie agter die storie is met die ontstaan van n groot deel van alle wetgewing. Dis demokrasie op sy beste. Magsbehepte en gierige groeperings wat ander groeperings probeer verwoes en belange probeer opbreek met behulp van gevleuelde prosaïese toesprake.

Wette en howe en reg en justisie is oorlog van die ordentlike meerderheid teen die afwykende (misdadige) siele wat nie wil hoor nie. En wie nie wil hoor nie, moet voel.

Die implikasie is, dat “swak behandeling” in die konteks `n vergesogte argument is wat eintlik die erns van n klag soos verkragting reduseer tot iets wat mens as jy dit oorkom, liewer sommer net ignoreer omdat jy nie daarvan hou om swak behandel te word nie. Meeste van ons word daagliks swak behandel in menigte situasies. Die aktiviste behoort eerder n opvoedingstaak te probeer verrig om aan slagoffers van verkragting die boodskap oor te dra dat hulle enersyds n verantwoordelikheid het om deur te druk, en andersyds, dat geen tribulasie wat jy gaan ervaar deur die loop van die regsproses jou enigsins kan bevry van jou verantwoordelikheid teenoor ander vroue (en mans) om sodanige misdaad te beveg en bestraf nie. Neem in ag dat daar vir elke vrou wat verkrag word, en wat n slagoffer van n verkragter(s) is, meestal n pa of minnaar of broer of seun is wat ook in eie reg slagoffers van die misdaad word nie. Vandaar dat die verkragter aangekla word basies weens n misdaad “teen die staat”.

POWA voer hulle ontleding dan verder. Oningeligtheid oor die sosiale konteks waarin verkragtings plaasvind, en die emosionele impak wat verkragting op vroue het, word dan verder aangevoer as redes hoekom die sake “misluk”.

In die eerste plek, is dit weer een opmerklik dat POWA elke beskuldigde wat vrygespreek word, as n “mislukte saak” beskou. Weer eens die voorkennis te wete dat almal wat aangekla is skuldig is, en dat NOT GUILTY vir hulle eintlik maar net NOT PROVEN beteken. En dis regsanargie. NOT PROVEN beteken skuldig maar het weggekom daarmee. Daar word dan op `n sosiale sanksie aangedring, waar die gemeenskap implisiet versoek word om die skarminkel van `n verkragter self te bestraf omdat die howe nie mans genoeg was om dit te doen nie.

In die tweede plek, moet ek terugverwys na die paragraaf hierbo waar ek verwys het na die definisie van verkragting te wete n juridiese konstruksie te wees wat niks met `n fenomeen as sulks te doen het nie. Misdaad as konstruksie is egter plasties van aard, en vloeibaar en plooibaar oor tyd. Wat miskien 100 jaar gelede as moord beskou is wat drie weke later na die galg toe gelei het, sal miskien vandag anders beoordeel word. Sien byvoorbeeld die moordenaar van Harvey Milk in San Francisco se beroemde “Twinkie Defence” waarvolgens hy [moordenaar] van moord vrygespreek is omdat hy oënskynlik n rare bloedsuiker kondisie gehad het wat sy gedrag sodanig aangetas het as hy suiker inneem, dat hy culpa incapax geag is deur die hof. Hy was nie toerekeningsvatbaar nie omdat hy onder die invloed van suiker opgetree het.

Netso, is daar n ewigdurende plastisiteit in ons beskouings van seks, seksualiteit, lyflikheid, geweld, geabstraheerde geweld in kategorieë soos passiewe aggressie, verbale geweld, geweldadige lyftaal, houdings en verskillende abstrakte vorms van dwang en onbehoorlike beinvloeding. Dr. Ettienne Britz beskryf hierdie soort subtiele nuanses op n fenomenale wyse in vandag se Burger in sy rubriek “Eikestad ook Kafka – kasteel?”

“Dis nie soseer `werklike dwang’ wat die individu aftakel nie, maar die mag van `n ontmoedigende omgewing, die gewoond word aan teleurstellinge, die mag van die onmerkbare invloede van elke oomblik. Met hierdie gevare moet die individu die stryd aanknoop”.

Daar is egter altyd `n unieke soort bottelnek situasie in die ontwikkeling van die plastisiteit van kategorieë soos hierbo. Die samelewing bestaan uit verskillende groeperings met verskillende opvoedingspeile, vlakke van geletterdheid, waardestelsels en morele oortuigings, asook verskillende toleransies vir progressie, en ontwikkeling van nuwe idees.

Groeperings soos POWA en die wat hulle in Suid-Afrika vir die regte van vroue beywer, is “cutting edge” aktiviste wat op die voorpunt van modernisering en verruiming van die tradisionele juridiese beskouing en die bestaande wetgewing met betrekking tot seksuele misdade staan. Hulle is normaalweg akademies opgelei, en moreel sensitief vir hulle mede vroue se lyding, en strewe met reg na n Utopiaanse wêreld waar vroue veilig kan voel tussen mans en waar nee inderdaad nee is; waar nee nee is, selfs as dit nie uitgespreek is in taal, in woorde nie, maar ook in nuanses en gebare en tussen die lyne uitgestip sigbaar word vir die nuwe “man” wat omgaan met sensitiwiteit en emosionele intelligensie, met deernis en met `n ingesteldheid op die seksmaat wat as sulks meer weerloos en broos is en aanmoediging nodig het om haar en hulle seksualiteit waarlik te bevry van die bagasie van eeue se seksuele politiek. En dis sekerlik vir enige man wat uit n moeder gebore is en sy vrou en of susters of dogters liefhet, n bewonderenswaardige beweging.

Die probleem ontstaan egter omdat die breë gemeenskap nie sommerso oornag gaan groei tot n punt waar hulle ewe skielik n amper damascus ervaring gaan hê, n eureka oomblik gaan beleef waartydens eeue se seksuele bagasie in die mis gaan verdwyn en hulle skielik “metroseksuele Űbermansch” gaan word wat elke vrou se diepste emosionele begeertes gaan blus met `n poëtiese seksualiteit nie.

Waar dit dus gaan om wat mens sekondêre verkragting kan noem, [verkragting waar die partye aan mekaar bekend is en daar n mate van intimiteit bestaan het wat minstens die verweer dat daar konsensuele seks plaasgevind het moontlik maak] is die denkfout wat die gender aktiviste maak, die beskouing dat wat in wese die konsepsuele ontwikkeling van seksuele moraliteit en liggaamlike integriteit is, hulle insiens n natuurregtelike misdaad is wat self - evident is of behoort te wees selfs vir die mees ongesofistikeerde manlike roofdiere.

Die proses moes eintlik een gewees het waarvolgens die vroue die publiek en die wetgewer moes probeer oortuig het en probeer opvoed het ten einde die juridiese konstruksie nl. verkragting meer gesofistikeerd te maak. Ongelukkig is baie van die groepe egter ongeduldig, en te gewelddadige en militant, te “outraged” en diep seergemaak, te verbitterd in die sap van hulle `slagofferhande’.

Die gevolg is dat mense soos byvoorbeeld Zuma, tradisionaliste met relatief min akademiese opleiding en die minimum gender en seksuele sofistikasie, nou skuldig bevind word deur die aktiviste aan misdade wat nog nie juridies misdadig is nie, maar gewoon die toekoms van die juridiese konstruksie van verkragting uitmaak. Daar`s niks soos `n idee waarvoor die tyd aangebreek het nie, en inderdaad is dit net n kwessie van tyd voor die verruiming wêreldwyd posvat, maar dis onregverdig om toekomstige kategorieë agteruit van toepassing te maak op mense wat nog nie die nuwe vlak van toepassing internaliseer het nie; nog nie eers n vae begrip daarvoor het dat hulle eng konsepsie van vroulike seksualiteit en die toestemmingsproblematiek in seksualiteit, dramatiese veranderinge ondergaan en in die toekoms hulle huidig “wettige” gedrag tot misdaad gaan verklaar nie.

Kom ons pas die wet toe soos hy nou daaruit sien; kom ons stigmatiseer nie diegene wat op die oomblik optree binne die grense van wat nou wel nie - misdaad is nie; en kom ons vind n bietjie deernis en probeer insien dat netso kompleks soos vroulike seksualiteit is, netso kompleks en moeilik om te beleef, is manlike seksualiteit; en kom ons probeer n konsensus tussen die geslagte kry. Baie vroue is tradisionaliste wat hedendaags met skok hulle onderdrukte emosionele traumas herken as verkragting te wees; dinge wat hulle as die kruis van die vrou geleer en ervaar het, vandag bevrydend word en stadigaan beskerming van die staat gaan verkry.

Die vrouens skenk lewe aan seuns, en leer hulle seuns hoe om met vroue om te gaan op gronde van die eiewaarde en selfrespek wat hulle as moeders in hulle verhoudings met hulle mans mee omgaan. Om seksuele mishandeling te kriminaliseer is n langsame proses, dis oneindig kompleks, en albei geslagte is ewe aandadig aan dit wat verkeerd is daarmee, dit wat reg is daarmee, en behoort aandadig te wees aan dit wat gaan beter word daarmee. Om dus 100% van die mans wat vandag aangekla word van verkragting ten midde die geleidelike metamorfose van die juridiese definisie daarvan, summier te beskou as skuldig maar nie noodwendig suksesvol toegesluit nie, is georganiseerde seksuele teistering van baie onskuldige mans wat netso verward is met die ontwikkeling van hierdie nuwe rolle as wat baie van die vroue is wat hulle aankla weens hulle [nog nie juridiese] persepsies daarvan dat wat met hulle gebeur het verkragting konstitueer het.

En dit skep die klimaat waarin Kwezi waarskynlik onder die indruk van hoogs gesofistikeerde en geweldig progressiewe gender aktivistiese beskouings van wat verkragting konstrueer, vas oortuig kan wees dat die innerlike ervaring waarop sy staatmaak, Zuma n verkragter maak, terwyl Zuma self waarskynlik verbysterd is omdat hy kom uit `n konteks waar verkragting heeltemal anders daaruit sien as in Kwezi se sensitiwiteite. En ongelukkig is daar nog nie juridiese metodes waarvolgens innerlike nuanses van die vrou gedurende seks, as bewysstuk kan dien, en waarvolgens mans die verantwoordelikheid kan dra om die innerlike ervaring te meet as “voel verkrag en vernederd” en dan sodanig op te tree om die gevoel nie te laat ontstaan nie.

Die reg is beperk tot dit wat in die praktyk billik en sigbaar, waarskynlik en bewysbaar kan wees, en dit word nie beïnvloed deur n vrou se emosionele beskouing van wat gebeur nie. Dit is net gemoeid met dit wat ekstern, behavouristies meetbaar is; die reg as Skinner se kas, as t`ware.

En ongelukkig is die implikasie in baie gender aktiviste se swanesang dat die man skuldig bevind moet word OMDAT die vrou getuig dat sy verkrag is; dat die vrou se getuienis in weerwil van die man s’n geweeg moet word, n skreiende skending van menseregte, konstitusionele voorvereistes, en is dit afstootlik vir enige iemand wat hulle beywer vir gelyke regte van die geslagte. Vroue is nie spesiaal en n aparte kategorie vry van nyd en wellus, seksuele drif en ambisie, leuens en kwaadwilligheid nie. Hulle is as morele wesens niks meer of minder as mans nie; gevolglik kan hulle ook nie tydens verkragtingsverhore aanspraak maak op `n “voorgee” wat kompenseer vir hulle vroulikheid; hulle weerloosheid of hulle seerkry in die seksuele slagveld nie.

Carien du Plessis raak die volgende, in navolging van die algemene konsensus van die media van die oomblik, kwyt: “[1] die saak het ook skade gedoen aan die boodskap wat MIV/vigsaktiviste probeer oordra; [2] MIV/vigsaktiviste sal nou hulle boodskap moet verskerp en selfs harder moet stry teen misvattings.”

Die media het oor die aspek verwilderd geraak. Die feit dat Zuma seks met n HIV positiewe Kwezi `had’ en hy dit geweet het, het n orkaan ontketen. “[3] Jacob Zuma se woorde dat hy geweet het sy kans om MIV/vigs deur onbeskermde seks op te doen klein is, is `n bewys dat hy nie regtig dink dat hy kwesbaar is nie.”

Die konsensus myns insiens, onder die meeste skrywers in die media, was dat hierdie aspek, grotendeels genoeg is om Jacob Zuma af te maak as iemand wat nie oor genoegsame oordeelsvermoë beskik om ooit as president van die RSA verkies te kan word nie. “Die man is gewoon gevaarlik roekeloos.” Boonop was dit die konsensus dat die gedrag van Zuma groot skade aan die gemeenskap teweeg gebring het, en gaan teweeg bring omdat die massas hulle insiens soos “skape” vir Zuma sal mimiek en sal voortgaan met onbeskermde seks. Die uitinge van Zuma, is as `n groot terugslag beskryf.

Sover dit my aangaan, het ek nog nooit soveel algehele nonsens in my lewe gehoor nie. Die “thought police” reken verder dat Zuma, omdat hy op top vlak vir die regering (en die ANC) betrokke wa by die bekamping van AIDS en die morele bewapening van die volk, hy ekstraordinêr verplig is om nie onbeskermde seks te hê nie, of minstens nie hoë risiko seks nie.

Daar is n verskeidenheid van redelik komplekse probleme met die hierdie “junior anti-sex league” moralisering.

In die eerste plek, kan mens begin met die insinuasie dat Zuma se gevoel dat hy onkwetsbaar is vir aktiviste die ramifikasie inhou dat hulle nog harder sal moet veg om die misvattings daarbuite uit die weg te ruim. Anders gestel, Zuma het n groot deel van hulle werk verongeluk en hulle sal nou “nog” harder moet werk.

In die eerste plek is dit veilig om die bewering te maak dat Suid-Afrika die mees onbevoegde anti - aids aktiviste in die wêreld het. Anders gestel, myns insiens, die mees onsuksesvolle aids – aktiviste in die wêreld. Ons het die hoogste voorkoms van die gevreesde siekte in die wêreld. Ons regering staan skrikwekkend roekeloos jeens die siekte en het vir n lang tyd die bekende Mbeki – sien – dit – op – die – internet filosofie verkondig dat Aids nie deur HIV veroorsaak word nie [of daaraan verwant is nie]. En ons minister van gesondheid verkondig die wysheid daarvan om aartappels en knoffel te gebruik as remedie vir AIDS. En boonop word die Treatment Action Campaign deur die staat ignoreer terwyl die staat op sy beurt weer uit die verknorsing probeer kom deur ondeurdagte wetgewing deur te probeer forseer wat die gevaar loop om ons farmaseutiese distribusie in die land, asook die winsgewendheid van die plaaslike farmaseutiese maatskappye te verwoes, oënskynlik sodat die massas makliker toegang tot medisyne (en ongetwyfeld aartappels en knoffel ensomeer) kan kry.

Om te glo dat Zuma se woorde enige impak wat ook al op die gemiddelde mense daarbuite se seksuele praktyk gaan hê; om te glo dat daar selfs net een meer vigs geval aangemeld gaan word in Suid-Afrika as gevolg van die analogie dat “as Zuma dan ek ook” is vergesog; dis growwe spekulasie gebaseer op die aanname dat Zuma `n amper pop – navolging op grondvlak het, en dat die navolging, van n omie in sy sestigs, deur die jong seksueel aktiewe navolgers, ook navolging van sy seksuele praktyke gaan insluit, is vergesog. En absurd. Selfs Tom Cruise word volgens die nuutste meningspeilings nou as te oud bestempel vir die jong “emerging” marksektor wat NOU en kontemporêr is en wat op die punt staan om nuwe seksuele praktyk te ontwikkel.

Niemand gaan n ou bleskop omie navolg op seksuele vlak nie. Boonop is dit so, hoewel aanvegbaar, dat bloedweinig jeugdiges dinge sal navolg wat nie alreeds kongruent is met hulle huidige uitgangspunte nie. Waar daar nie `n teelaarde is in terme van waardes, frustrasie en inherente aanvoeling is nie, vind daar normaalweg ook nie massa aanvaarding plaas nie. So byvoorbeeld, is die rede dat ons vandag dwelms so problematies ervaar, nie as gevolg van die dwelms opsigself nie.

Die dwelms in isolasie beskou, sal geen impak maak was daar nie n inherente behoefte aan ontsnapping aanwesig was in “potensiële” verbruikers nie. Netso, sal die feit dat Zuma se drif hand uit geruk het en hy sonder n kondoom seks gehad het, geen impak maak op jongelinge wat daagliks in dieselfde posisie kom nie.

Gegrond op ons HIV syfers, en die gebrek aan enige invloed wat die laaste twaalf jaar se ongebreidelde aktivisme daarop gehad het (gesien in die lig van voorspellings in die verband met behulp van standaard wiskundige of rekenaar modellering) is dit myns insiens seker dat Zuma glad nie n negatiewe impak met sy “onbeskermde” seks kan maak op n bevolking wat dit Zuma se praktyk as hulle eie doodnormale daaglikse praktyk beskou nie. As mens byvoorbeeld rook, en iemand lig jou in dat FW de Klerk ook rook, dan laat dit jou nie meer rook nie. Dit laat jou ook nie die rookgewoonte aangryp sodat jy nou kan begin rook nie. Op die beste, kan dit jou vir n kort rukkie, effe beter laat voel omdat jy (reeds) rook.

Zuma kan oënskynlik niemand mislei om onbeskermde seks te beoefen in `n nasie wat wêreld beroemd is daarvoor dat hulle hulself geensins steur aan die bekamping van Aids as dit by ongebreidelde bevrediging van hulle drif kom nie. Ons het n kultuur war die kondoom netso min status geniet, minder status eintlik, as onder die Rooms Katolieke.

Zuma is veel eer `n simbool van Suid-Afrika se seksuele norme met betrekking tot Aids en die bekamping daarvan. `n Simbool, `n stereotipe van jou eg Suid-Afrikaanse domastrante ontkenning dat “ek Aids” sal kry. Hy kan egter beswaarlik daartoe lei dat die aktiviste se reeds alombekende mislukte poging om n nasie se seksuele moraliteit te rekonstrueer op gronde van hul eie argitektuur van sosiale ingenieurswese van die seksuele praktyk van die gemiddelde Suid-Afrikaanse seksueel aktiewe. Netso kan hy niemand oortuig om die kondoom as beskerming teen Aids en as rower van ware seksuele genot te verwerp as die grote gros van die massas in Suid-Afrika dit reeds in die normale verloop van sake doen nie. Maar as simbool van die praktyk van die meeste seksueel aktiewe mense in Suid-Afrika, het Zuma myns insiens egter wel die lig geskyn op die geweldige armoede in die aktivisme en die staat se pogings om mense te probeer “opvoed” met betrekking tot moderne seksuele higiëne.

Soos die oumense sou sê, mens kan nie verder val as die grond nie.

In die tweede plek, die oortuiging dat Zuma se “roekelose” gedrag hom diskwalifiseer as ernstige kandidaat vir die presidentskap, en dat dit aantoon oor watter soort “moreel bankrot” en “tradisioneel afgematte” inbors hy beskik. `Zuma, die “vark” wat homself nie eers kan beheer nie en wat op so hittete na, Aids gekry het. Dit dalk reeds het en net nie weet nie, selfs.’

Die eerste vraag wat hier ontstaan, is die vraag wat die publiek en media en aktiviste se gedrag sou wees as Zuma wel AIDS gekry het weens sy seksuele omgang met Kwezi?

Sou die media en aktiviste wat Zuma afskryf weens sy onbeskermde seks met Kwezi, dan konsekwent gebly het en hom afgeskryf het nadat hy AIDS gekry het ?

Die antwoord hierop, is sentraal tot mens se begrip van wat verkeerd is aan die algehele houding wat die media/aktiviste het jeens Zuma se onbeskermde daad.

As Carien na Zuma gediagnoseer sou word aan Aids, konsekwent wou wees, sou sy hom moes beskryf het as iemand wat Aids opgedoen het omdat hy moreel veragtelik opgetree het. Hy het “die plaag” gekry; en dis sy eie skuld want hy wou mos nie `n kondoom dra nie; en hy wou mos nie homself onthou van Kwezi se “besmette vrug” nie.

As Carien egter in so geval soos laasgenoemde, die basiese algemeen aanvaarde narratief [AAN] wou handhaaf, sou sy egter haar vorige narratief moes vergeet; sy sou moes oorgaan na die AAN waarvolgens Zuma onder geen omstandighede as Aids slagoffer gestigmatiseer mag word nie. En ten einde hom te bevry van die stigma van Aids, is dit noodsaaklik dat hy bevry moet word van enige verantwoordelikheid, van enige beskuldigings, dat hy self verantwoordelik is vir sy kondisie en dat dit immers sy verdiende loos is dat hy dit opgedoen het.

Enige iets anders sal darem net te veel herinner aan die ou “grappie” in die tyd toe Aids wêreldwyd as die “gay plague” beskou is as God se wraak op die “moffies,” en AIDS gestaan het vir “arse injected death sentence”.

Edwin Cameron, myns insiens die meester van die genre van “ideologiese sentimentalisme” met sy boek getiteld “Witness to AIDS” beskryf stigma, albeit die interne stigma van AIDS, so:

“Perhaps in our deepest selves we feel that a sexually transmitted infection shows others that we have been caught out........ Perhaps we still regard ourselves as guilty of some sort of sin of sexual contamination, as marked by moral inferiority. Some religious moralists inflame all this. They forget that Aids is a disease. We all do.” (Cameron, p71).

Hier is nou die probleem. As mens Cameron se woorde hierbo ter harte neem, dan is dit verkeerd om mense wat aan AIDS ly te stigmatiseer. Hulle is nie skuldig aan iets nie; hulle is nie skuldig aan SEKS nie. Hulle`s ook nie skuldig aan “ONBESKERMDE SEKS” nie. Hulle`s net siek. En dis dit. Siek sonder enige eksklamasies wat hulle verontskuldig aan ONBESKERMDE SEKS met HIV positiewe seksmaats.

By analogie hieraan, sal dit dan, as “logiese kategorie’ netso verkeerd wees om iemand wat homself “skuldig” maak aan enige gedrag wat daartoe kan lei dat hy AIDS kry, te stigmatiseer. So is dit byvoorbeeld dat `n getroue man wat met sy getroue vrou seks het, AIDS kan opdoen wat sy tydens `n bloedoortapping opgedoen het. Geen stigma daar nie. En netso, kan Edwin Cameron die roekelose praktyk volg om n gay man te ontmoet, n vreemdeling êrens, en om dan in sy eie woorde “In my case it was male to male penetrative sex” te beoefen. En netso, kan mens n jong meisie met die naam Kwezi ontmoet, en die roekelose ding doen en met haar onbeskermde seks hê. Omdat jy n swakkeling is sonder oordeelsvermoë wat nie president kan word nie en wat daarmee veroorsaak dat al die aktiviste nou van voor af moet begin ? Nee. Omdat die seksuele die vermoë het om almal van ons in die oomblik van drif te mislei en foute kan laat maak. Vir Zuma, netso ook vir Edwin Cameron.

Volgens hierdie AAN wat die kontemporêre etiese kode met betrekking tot die nie - stigmatisering van AIDS slagoffers se siekte op gronde van die aandeel wat hulle daaraan het gegrond op hulle gedrag wat tot infeksie gelei het omvat, kan ons nie eers jeens `n verkragter wat n vrou wat aan AIDS ly gewelddadig verkrag het , die houding inneem dat hy sy “verdiende loon” gekry het nie. Aids is `n siekte. Dis nie n straf nie. Dis nie n slegte gewoonte wat bestraf word nie. Dis nie n uitspraak oor jou seksuele moraliteit, praktyk of jou skuld aan seksuele gedrag van welke aard ook al nie. Dis `n siekte.
Om die gedagte nou meer direk op Jacob Zuma van toepassing te maak, is om die stelling te maak dat seksuele gedrag nie as oorsaak van AIDS mag bydra tot die stigmatisering van diegene wat AIDS opgedoen het met enige gegewe seksuele gedrag nie. Netsoos die seksuele gedrag nie verdag gemaak kan word as daartoe aanleiding te kan gee dat die sieke sy verdiende loon gekry het deur Aids op te doen nie, netso kan die gedrag sigself ook nie verdag gemaak word wanneer die persoon nie aan Aids ly nie. “What`s good for the goose, is good fort he gander.”

Zuma sal nie minder skuldig wees as hy Aids opdoen nie; en hy sal ook nie meer skuldig wees net as hy sy kanse as beter beskou as wat dit is dat hy nie Aids sal kry nie, en hy wel sodanig gelukkig is nie.

Die verstommende ding vir my, binne die konteks van n land waar derduisende mense jaarliks sterf omdat hulle nie enersyds vir hulself, andersyds vir die wêreld kan erken dat hulle Aids het nie en eerder doodgaan as om behandeling te kry, is dat die sogenaamde aktiviste wat hulself roem daarop dat “hulle” die boodskap moet “vervaardig” wat mense van die “plaag” gaan bevry en wat hulself daarop beroep dat Zuma “hulle” werk nou nog swaarder gemaak het omdat hy “hulle” boodskap “besmet” het en “hulle” nou nog harder sal moet werk om “hulle” boodskap by die volk uit te kry, is die feit dat hierdie sogenaamde aktiviste nie die vaagste benul het waarmee hulle te doen het nie.

Dis baie duidelik dat die Suid-Afrikaanse massas al herhaaldelik ingelig is hoe om te maak om nie Aids op te doen nie. Dis tog klaarblyklik dat die bevolking, netsoos Zuma wat een van die bevolking is en met hulle sekere waardes deel, al tot vervelens toe ingelig is “om kondome te dra” ensomeer. Die punt is dat daar vir Suid-Afrikaners oënskynlik ander waardes is wat swaarder weeg as hulle vrees om die infeksie op te doen. Enersyds, is daar kulturele waardes, byvoorbeeld die wrewel aan die dra van en gebruik van kondome gedurende coitus, en andersyds is daar om weer vir Cameron aan te haal “their shame at their condition, and experience the difficulty of speaking out about having HIV”. (Cameron, P71).

In Suid-Afrika is daar n nydige moralisme wat die vir mense te swaar maak om in die eerste plek te erken vir hulself en ander, dat hulle HIV het. En hierdie moralisme, getrou aan ons era van Neo Victorianisme, klee nie meer standbeelde wat naak voor die volk ontbloot is nie, maar beklee wel ons gedagtes en taal met die gewaad van politiek korrekte hiper morele “Victoriaanse” uber ordentlikheid. En ons morele woede dat Zuma durf waag om seks te hê met Kwezi, en dit sonder n kondoom, is `n voorbeeld van die verpotte, verspotte en baie nydige nuwe moralisme waar dit nou nie meer kerklikes is wat ons met stokke en swepe aanjaag na daar waar ons volkome heiligheid in Jesus kan kry nie, maar gender aktiviste, joernaliste en ontleders wat ons met dieselfde ou stokke en swepe aanjaag na daar waar ons konstitusionele nie diskriminatoriese menseregtelike feministiese Neo Speak katarsis kan ervaar teen die lae koste daaraan om bloot onsself te rekonstrueer op gronde van die sosiaal ingenieurs argitekte van die nuwe Pan Suid –Afrikanisme.

Asseblief aktiviste, HIV; gender en al die ander wat so swets oor Zuma soveel en soveel “kak” aangejaag het vir die totale Suid – Afrikaanse gemeenskap. Die enigste mense wat die verwoestende vrese wat Suid-Afrikaners in hulle miljoene laat beswyk aan Aids, wat n bestuurbare kondisie behoort te wees om Jesus onthalwe, aanvuur is julle met julle morele nydigheid wat nie die geleentheid kan laat verbygaan om omtrent elke seksuele praktyk wat julle teëkom en wat nie as wapen in die stryd van julle Neo - Victorianisme gebruik kan word nie, te kastreer van enige intieme regte en as “misdadige teen die mensdom seks” hok te slaan.

Daar is waarskynlik amper n miljoen Aids slagoffers wat hierdie artikel van Carien du Plessis sou kon gelees het, wat netsoos Zuma, waarskynlik geweet het dat hulle maat, prostituut of toevallige gelukkie, HIV positief is of waarskynlik kan wees, en wat netsoos Edwin Cameron en Jacob Zuma vir die oomblik geswig het voor die lekkerkry en die drif, en die daad in ieder geval gepleeg het sonder n kondoom (netsoos Zuma en Cameron). Hoe dink julle “joern aktiviste” sou die miljoen of so mede foutmakers oor hulle kondisie na hulle die felle en nydige aanvalle van julle bloedskandelike kliek op Zuma se gedrag. Dink julle dat hulle nou bevry voel; seker dat hulle nie skuldig is en met Aids gestraf word nie; dat hulle nou kalm die saak kan in oënskou neem en ongetwyfeld uit die Aids kas sal kom en behandeling sal gaan soek; hulle vriende sal waarsku en volgende keer eksepsie sal neem as een of ander seksmaat, minnares of eggenoot, prostituut of gelukkie sonder n kondoom omgang wil hê? Ek glo amper nie. Ek glo na die Zuma saak het julle joern – aktiviste ons dyke gebou om die golf van Aids te probeer stop, onherstelbaar beskadig met julle onophoudelike nydige oorgemoraliseerde selfgeregverdigde masturbatoriese strontstories.